چگونه اصیل بمانیم وقتی الگوریتم‌ها اصالت نمی‌فهمند؟
در دنیای واقعی، برای اصیل بودن فقط کافی‌ست خودت باشی. اما در دنیای مجازی، خودت بودن کافی نیست؛ باید خودت باشی، اما طوری که بپسندندت. این‌جاست که تعارض آغاز می‌شود: بین آن‌که هستیم، و آن‌چه دیده‌شدن از ما می‌خواهد.
به گزارش خبرگوهردشت و به قلم دانیال ایل بیگی،
اصالت یعنی صداقت با خود؛ یعنی رفتار، گفتار، و تصویر بیرونی‌ات با آن‌چه در درونت جریان دارد، همخوان باشد. اما الگوریتم‌های شبکه‌های اجتماعی، نه به اصالت، که به جلب توجه پاداش می‌دهند. بیشتر دیده‌شدن، بیشتر پسندیده‌شدن، و در نهایت بیشتر «معتبر» شدن، ولو با نمایش چیزی که واقعاً نیستیم.
آدم‌ها گاهی ناچار می‌شوند خود واقعی‌شان را پشت قاب‌هایی فیلترشده، کپشن‌های حساب‌شده و لحظه‌های نمایشی پنهان کنند؛ نه از سر فریب، بلکه از ترسِ نادیده‌ماندن. هر روز این وسوسه با ماست: چیزی را طوری بگوییم که بیشتر وایرال شود، لبخندمان را طوری بسازیم که دلنشین‌تر بیفتد، و حتی دغدغه‌های شخصی‌مان را طوری روایت کنیم که «بیشتر لایک بگیرد».
مشکل از خود ما نیست؛ مسئله در ساختار پلتفرم‌هاست که دیده‌شدن را مترادف با ارزشمند بودن جا زده‌اند. و ما، به‌مرور، اصالت را نه در خلوت، که در تایید عمومی جست‌وجو می‌کنیم. اما مگر ممکن است هم واقعی بود و هم همیشه پسندیده؟
شاید راه‌حل در پذیرش یک چیز ساده اما سخت باشد: همیشه همه چیز را نمی‌شود هم نشان داد و هم نگه داشت. گاهی ارزشمندترین بخش‌های وجودمان، همان‌هایی هستند که کسی نمی‌بیند – اما خودمان می‌دانیم که هستند.
