وقتی زندگی اینترنتی به تنها زندگی بدل می‌شود
در دنیای امروز، بخش بزرگی از هویت و زندگی ما به فضای مجازی منتقل شده است. آدم‌هایی را می‌بینیم که انگار فقط در اینترنت وجود دارند؛ پروفایل‌هایی پر از عکس‌های حرفه‌ای، متن‌های دقیق تنظیم شده و زندگی‌هایی رنگ‌آمیزی شده که گویی فقط برای نمایش ساخته شده‌اند.
به گزارش خبرگوهردشت و به قلم دانیال ایل بیگی،
اما پشت این تصویرهای درخشان چه خبر است؟ آیا این افراد در زندگی واقعی هم همان‌قدر پررنگ و پرانرژی‌اند؟ یا این که اینترنت برایشان جهانی ساخته که در آن نقش‌آفرینی می‌کنند، نقش‌هایی که شاید هیچ‌گاه در دنیای واقعی نمی‌توانستند داشته باشند؟
این‌گونه بودن، هم فرصت است و هم چالش. فرصت از این نظر که اینترنت به آدم‌ها امکان می‌دهد بخش‌هایی از خودشان را نشان دهند که شاید در دنیای واقعی محدودیت دارد. چالش وقتی‌ست که این هویت مجازی تبدیل به تنها هویت شود، و فرد در دنیای واقعی احساس خلأ، تنهایی یا حتی گم‌شدگی کند.
آدم‌هایی که فقط در اینترنت وجود دارند، شاید بخشی از ما باشند؛ بخشی که می‌خواهد دیده شود، شنیده شود، و به نوعی اثبات وجود کند. اما باید مراقب بود که این زندگی مجازی، جای زندگی واقعی را نگیرد؛ چرا که هیچ صفحه نمایشی نمی‌تواند جای لبخند رو در رو، یا لمس ساده‌ای را پر کند.
شاید وقت آن باشد که بیشتر به آن سوی صفحه نگاه کنیم؛ به خود واقعی‌مان، به ارتباط‌های واقعی‌مان، و به زندگی‌ای که می‌تواند فراتر از پیکسل‌ها و فالوورها باشد.
