مهربانی بدون مرز؛ چرا به خودمان نه نمی‌گوییم؟
«نه» گفتن، ساده‌ترین کلمه‌ای است که سخت‌ترین بار احساسی را به‌دوش می‌کشد. بسیاری از ما، در مواجهه با خواسته‌های دیگران، به‌جای بیان صادقانه‌ی «نه»، لبخند می‌زنیم، سکوت می‌کنیم یا خود را مجبور به پذیرش می‌کنیم. اما چرا؟
به گزارش خبرگوهردشت و به قلم دانیال ایل بیگی،
پشت ناتوانی در «نه» گفتن، دلایل عمیقی پنهان است: ترس از طرد شدن، نارضایتی دیگران، حس گناه، یا حتی تعریف نادرستی از مهربانی. جامعه ما اغلب «نه» گفتن را بی‌ادبی یا خودخواهی می‌داند، در حالی که این مهارت، شکلی از خودآگاهی و احترام به خود است.
مرزگذاری، یعنی تعیین این‌که چه چیزی برای ما قابل‌پذیرش است و چه چیزی نیست. وقتی مرز نداشته باشیم، دیگران ناخواسته وارد حریم شخصی‌مان می‌شوند و ما، خسته و فرسوده، احساس بی‌ارزشی می‌کنیم. در واقع، “نه” گفتن، نه‌تنها نشانه‌ی قاطعیت، بلکه محافظی برای حفظ سلامت روان، وقت و انرژی ماست.
اما گفتن «نه» لزوماً به معنای قطع رابطه یا بی‌توجهی نیست. می‌توان با احترام و همدلی، بدون تحقیر طرف مقابل، خواسته‌ای را رد کرد. هنر «نه» گفتن، مهارتی قابل یادگیری است؛ مهارتی برای زندگی آگاهانه‌تر، روابط سالم‌تر و خودی پذیرفته‌شده‌تر.
در دنیایی که همه از ما چیزی می‌خواهند، یاد گرفتن این هنر، راهی برای بازپس‌گیری کنترل زندگی‌مان است.
