دارایی بی‌صدا؛ یادداشت‌واره‌ای درباره زمان
اگر چیزی هست که در زندگی همه ما عادلانه تقسیم شده، زمان است. همه ما در هر روز، دقیقاً ۲۴ ساعت داریم؛ نه کمتر، نه بیشتر. اما انگار همین عدالت ظاهری باعث شده گاهی فراموش کنیم زمان چقدر ارزشمند است. چون همیشه هست، فکر می‌کنیم همیشه خواهد بود.
به گزارش خبرگوهردشت و به قلم دانیال ایل بیگی،
پول را ذخیره می‌کنیم، مراقب خرجش هستیم. برای انرژی‌مان برنامه‌ریزی می‌کنیم. حتی برای روابط، سرمایه‌گذاری احساسی می‌کنیم. اما زمان؟ اغلب بی‌صدا و بی‌هیاهو می‌گذرد، و ما متوجه نمی‌شویم که گران‌بهاترین دارایی‌مان در حال مصرف است.
شاید دردناک‌ترین حقیقت زمان، این باشد که فقط رو به جلو می‌رود؛ هیچ‌وقت بازنمی‌گردد. ساعتی که در بی‌هدفی، اهمال‌کاری، یا درگیر شدن با امور کم‌ارزش می‌گذرد، دیگر قابل بازیابی نیست. و عجیب این‌که ما معمولاً زمانی به این موضوع فکر می‌کنیم که احساس می‌کنیم «زمان از دست رفته است.»
زمان، بر خلاف دارایی‌های دیگر، قابل جبران نیست. می‌توان پول از دست‌رفته را دوباره به‌دست آورد، رابطه‌های شکسته را ترمیم کرد، حتی دانش ازدست‌رفته را دوباره آموخت. اما زمان، وقتی گذشت، فقط جای خالی‌اش می‌ماند.
اما یک حقیقت امیدوارکننده هم وجود دارد: تا وقتی زنده‌ایم، هنوز سرمایه داریم. هنوز می‌توان انتخاب کرد که چطور زمان را خرج کرد، و چطور با استفاده از همین دارایی بی‌صدا، زندگی را معنادارتر ساخت.
زمان، شاید ساکت‌ترین، اما تاثیرگذارترین سرمایه‌ای‌ست که داریم؛ سرمایه‌ای که اگر آگاهانه صرفش کنیم، شاید نیاز کمتری به همه چیزهای دیگر داشته باشیم.
